Vandaag is het geen vakantie meer en is het dus veel drukker bij de kinderopvang. Opzich valt dat bij onze groep nog wel mee, er zijn maar een paar gezichtjes die ik nog niet eerder heb gezien. Ik voel me echt een klimrek hier. De kinderen komen op je af gerend terwijl je zit, klimmen op je schoot en pakken alles vast wat los zit, zoals de koortjes en rits aan mijn jas. Ik laat het ook wel toe. Dat is juist de manier van spelen met kinderen van deze leeftijd. Ze praten nog niet en het enigste wat ze met speelgoed doen, is het in hun mond stoppen. Tijdens het buitenspelen nam ik de bellenblaas mee naar buiten. De kinderen werden helemaal gek en begonnen achter de bellen aan te rennen en springen. Het was zelfs zo erg dat ik aan de andere kant van het plein moest gaan staan zodat ze niet de allerkleinsten omver zouden lopen. Natuurlijk wilden ze ook zelf bellen blazen. "Teacher, me!" Wel 15 kinderen om je heen die hetzelfde roepen. Voor de kinderen zijn alle mensen hier die ouder zijn dan de kinderen in de groepen hun 'teacher'. Dat zijn we natuurlijk niet volgens de Nederlandse begrippen, we ondersteunen namelijk alleen maar. Ook hebben de kinderen vandaag mijn haar ontdekt. 2 jaar geleden wilden de kinderen gelijk ons haar voelen, omdat het zo zacht en glad is in tegenstelling tot hun eigen haar. Dit keer heeft het een week op zich laten wachten. Fijn is anders als ze aan 3 kanten aan je haar lopen te trekken en ze allemaal beter weten hoe ze het moeten doen. Het grappige is dat ze een knot wilden maken zonder stiekje te gebruiken. Met hun haar wel te doen, maar met mijn haar natuurlijk absoluut niet. Zodra je het los laat, glijdt alles naar beneden. Zo bleven ze nog wel even bezig. Vanmiddag is er weer een baby in m'n armen in slaap gevallen, maar zodra je ze neerlegt, gaan ze weer huilen. Doordat er zoveel kinderen zijn, zijn we ook later thuis. De bus rijdt 2 keer en wij gaan de tweede keer mee. Hij moet nu natuurlijk op veel meer plekken stoppen. Eigenlijk wilden we nog naar de winkel voor het eten, maar gezien we na half 6 thuis waren en echt om 6 uur eten, werkt dat niet. Het is maar goed dat ik niet zo ben als de uitspraak 'wat de boer niet kent, eet hij niet'. Vanavond hadden we namelijk weer iets nieuws: linzen. Net kleine erwtjes. Ik ben hier eigenlijk heel makkelijk in het eten. Onze lunch wordt voor ons gesmeerd en omdat ik echt honger heb, eet ik het maar gewoon op. Ik hoop wel echt dat ik nooit meer een boterham met van die dikke gele plakken kaas erop krijg. Er zat meer kaas op dan de boterham dik was en het was niet echt lekkere kaas.. Zelfs boter eet ik hier (wel met klagen). Na het avondeten gaan mama en ik nog even gauw naar Abdullah, dit is zo'n typisch klein winkeltje waar je het eten niet van vertrouwd (althans ik doe dat niet). Gezien we bij het gastgezin heel slechte wifi hebben, als die al aan staat en dat is sinds vrijdag niet meer zo, kopen we een simkaart voor mama's mobiel met data zodat we nog wel kunnen appen. Nu kunnen we geen data kopen, maar wel belminuten en die moet je dan weer omzetten in data. Gelukkig waren er mannen die ons erbij hielpen! Nu zijn we dus wel weer bereikbaar op whatsapp, maar berichten op mijn blog plaatsen gaat niet gebeuren op de dag dat ik het schrijf.