Hoofdpijn en duizeligheid. Heel de dag heb ik last van vlagen duizeligheid. Ik heb prima ontbeten. Ik voelde me gewoon niet lekker. Ook vandaag weer een korte dag bij de kinderopvang, omdat we het brood vanmiddag moeten ophalen voor het township en er daarna naartoe gaan. Als lunch hadden we brood met iets wat er vies uit zag. Mama met haar twijfel of het nu vis of vlees was... Ik had echt geen honger, maar moest van mama dan toch 1 snee eten. Ik zet 1 hap. Geen twijfel over mogelijk, dit is vis. Bah!!! Ik had het echt willen uitspugen. En toen was er een hond. Tuurlijk lust die hond mijn brood wel. Ook al was de hond heel tam, ik wist niet zeker hoe hij zou reageren op brood uit mijn hand eten. Ik hoor al een aantal gevallen in het ziekenhuis van kinderen die door een hond gebeten zijn en ik weet dat ik in dit soort landen moet opletten voor rabiës, dus ik gooi het brood in eerste instantie op de grond. Maar de hond wil het al uit de lucht vangen. Prima, maken we er een spelletje van. Ik gooide het brood hoger zodat hij het kon vangen. Ik ben 's middags thuis een uur gaan slapen in de hoop dat de duizeligheid zou weg gaan. Ondanks de regen wilde ik echt graag mee naar het township! Daar stonden we dan. Stromende regen. Modder. Een lange rij mensen, verlangend naar onze spullen. De vrouw die in ons huis poetst, woont hier en helpt ons zodat we mensen niet dubbel geven. Ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen. Zo oneerlijk! Het ergste om te zien vond ik de kinderen die op blote voeten lopen. In de regen op een zandweg wat modder was geworden met heel veel steentjes. We gaven in eerste instantie alleen de vrouwen een tasje, een deken en een brood. Het was eigenlijk de bedoeling om ook nog naar een ander township te gaan. Maar wanneer maak je de keuze wie niets meer krijgt? Er stonden nog zoveel mensen. We besloten om alles uit te delen en mannen waarvan we wisten dat ze geen vrouw hadden, kregen ook. Voor de kinderen hadden we nog lollies. Toen we die aan de kinderen hadden gegeven, kwam er nog een ouder vrouwtje naar me toe. Ze vertelde dat ze te laat was voor het tasje, het deken en het brood. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Ze vroeg of ze dan toch een lollie kon krijgen. Natuurlijk! Mama heeft trouwens weer gereden. Gezien mama al ervaring heeft met links rijden, is dit natuurlijk geen probleem. Als avondeten krijgen we iets traditioneels. Iets wat bekend staat in Kaapstad: de Gatsby. Het is eigenlijk gewoon een soort broodje kapsalon. Het is stokbrood met sla, saus, worst en friet. Het smaakt wel, maar lekker is het niet echt te noemen. Ik heb liever een maaltijd door onze gastmoeder gekookt. Ze kan echt heerlijk koken. Iedere dag rijst eten verveeld niet eens. We hebben namelijk ook iedere dag weer een andere curry.