Laatste dag in Kaapstad

Hee!

We zitten nu op het vliegveld. Wachten op onze vlucht met 50 minuten vertraging. Vanmorgen zijn we Kaapstad nog even in geweest. We hebben om half 11 uitgecheckt en onze bagage bij het hotel laten staan. We zijn nog even over Greenmarket square gelopen en vervolgens hebben we nog gewinkeld. Voor mij nog een shirt erbij en voor mama een broek en shirt. We vonden het hier leuker winkelen dan in het Waterfront. We hebben beide wel minstens 10 dingen aangepast om er vervolgens achter te komen dat je sommige dingen toch maar beter aan het hangertje kan laten hangen, omdat dat het hangertje wel mooi staat. We hebben weer even bij de Mac Donalds gebruik gemaakt van de wifi om vanmorgen weer een bericht te plaatsen op mijn blog. Geloof ons of niet, maar alle keren dat we bij de Mac Donalds hebben gezeten, hebben we er niks gekocht. Zelfs geen ijsje! We hebben weer geluncht bij de bakker waar we al eerder hebben geluncht. Een tosti en mega croissant, smaakte goed! We kunnen er vanmiddag wel weer tegen. Gezien we toch nog tijd hadden en het vandaag weer heerlijk weer is, zijn we naar de company garden gelopen. Ondertussen kwamen we nog langs een kerk waar mama een kaarsje heeft op gestoken. In het park hebben we lekker in het zonnetje gezeten op een bankje. Ook heb ik hier eekhoorns gevoerd. Ze zijn zo gewend aan het voedsel krijgen, dat ze mijn koekje ook wel uit mijn hand aten. De eerste was nog bang en afwachtend, maar zodra hij het had gegeten kwamen er nog 3 meer. We liepen weer terug naar het hotel om de bagage op te halen en te wachten op de taxi. Dat laatste was niet nodig, want de taxi stond er al. Met Afrikaanse tijd zelfs nog eerder zijn dan de afgesproken tijd, erg knap. Bij de bakker was er een man die dacht dat mama en ik zussen zijn. We gaan er maar even vanuit dat dit een compliment voor mama is dat ze er nog jong uit ziet en niet andersom ;) Ook de taxichauffeur vond mama nog erg jong! Tja, die blond geverfde haren doen het hem natuurlijk. Het is een gezellige taxichauffeur. Gelukkig zijn we gewoon op tijd op het vliegveld. Op de heenweg in Dusseldorf was dat wel anders. We waren door de paspoortcontrole en we moesten nog doorlopen om op tijd in te stappen. In eerste instantie had onze vlucht 25 minuten vertraging, maar dit is nu al 50 minuten. Het is niet zo'n groot vliegveld en we zijn dus ook gauw uitgewinkeld. Dat worden een paar saaie uren.. Dat we vertraging hebben is eigenlijk niet zo heel erg. We zitten nu wel langer hier, maar dat betekend ook dat we later in Dubai komen en onze overstap dus korter is. Een overstap om half 4 in de ochtend is niet echt prettig. 50 minuten later is dan in ieder geval al iets beter.

We kunnen gerust terug kijken naar weer een geweldige ervaring. Deze 3 weken zijn echt voorbij gevlogen! Mama vertrouwt me blindelings op mijn richtingsgevoel. Ik heb in de stad geen kaart nodig gehad en wist overal de kortste weg naartoe mede door mijn geheugen van straatnamen en door mijn richtingsgevoel. Die blik van mama.. Zo grappig om te zien hoe ze zich dan verbaasde als ik aan haar uitlegde waar we zijn en hoe we lopen. "Het zal wel goedkomen", zei ze dan. En we zijn nooit verkeerd of om gelopen. Maar ook de momenten van het voedsel uitdelen in de townships, het vrijwilligerswerk en het gastgezin zullen ons altijd bij blijven. Of de achtergrond van kinderen in de kinderopvang. Er is een jongetje waarvan zijn moeder aan de drugs zat tijdens de zwangerschap waardoor hij nu een infectie heeft. Zijn billen zijn helemaal rood en zelfs tot hoogte van de broekrand. Hij heeft er jeuk en pijn door waardoor hij af en toe zeurderig was en probeerde te krabben. Zo hebben alle kindjes die daar op de opvang zitten wel een achtergrond. Het land ga ik ook missen. Het is zo mooi hier! Ik zou hier zo graag nog een terug komen in de zomer, zo rond Kerstmis dus. We zullen zien wat de toekomst ons brengt. Er zullen ook weer dingen zijn waar ik aan moet wennen in Nederland, zoals het rechts rijden, Nederlands praten en op tijd komen. Ik voel me helemaal ingeburgerd. Ondanks dat ik hier nog graag langer zou willen blijven, is het ook geen verkeerd vooruitzicht om volgende week rond dit tijdstip weer in het vliegtuig onderweg naar Turkije te zitten. Ik heb ook zin om te gaan studeren.

Als ik thuis ben zal ik nog wat foto's plaatsen! Hier lukte me dat niet, omdat ik heel de tijd foutmeldingen kreeg met dat veel te trage internet.

Bedankt voor het volgen van mijn blog!

Liefs, Roos

Wine tasting

Mogen we een keer tot 8 uur slapen, zijn we toch al om 7 uur wakker. Vandaag gaan we met de hop on hop off bus de route doen langs de wijnvelden. We hebben echt weer geluk, want het is weer hardstikke mooi weer! Eerst maken we een stop bij de botanische tuin in Kirstenbosch. Een super grote tuin met enorm veel soorten planten. Echt mooi. Ze hebben een slang (brug) tussen de bomen vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over de tuin en de stad. Hierna gaan we naar de oudste wijnboerderij Groot Constantia. We nemen deel aan een rondleiding door de wijnkelder. Heel interessant. De gids vertelt ons hoe de wijn wordt gemaakt en alles wat er bij komt kijken. En dan natuurlijk de wijnproeverij. 5 glaasjes (natuurlijk wel bodempjes). We begonnen met een Blanc de Noir. Valt onder de witte wijn, maar heeft een roze kleur doordat de schilletjes van de blauwe druiven er een paar uur bij hebben gezeten. Het is een semi droge wijn. Lekker! De volgende is een Semillon/Sauvignon Blanc. Een droge wijn, maar ook deze is lekker! Wat ik eigenlijk best gek vind, want ik houd nooit van droge wijn. Nu gaan we over op rood. Pinotage. Mwa, het is te drinken. De geur van rode wijn trekt me al niet. En dan de Shiraz. Die stinkt! Lekker vinden we hem ook niet. Als laatst hebben we een Gouverneurs Reserve, een wijn die 21 euro per fles kost. Tja, deze is dan toch nog de beste van de 3 rode. Ik vind witte wijn nog steeds lekkerder. Rode wijn moet ik nog maar leren drinken. Witte wijn drinkt zoveel makkelijker. Mama en ik merken wel dat we niet echt meer gewend zijn aan wijn drinken. Een paar dagen geleden voelden we dat ene glaasje bij het eten ook al. Nu ook, ondanks we ervoor hebben geluncht en het maar 2 glazen zouden zijn. Het wijn proeven was een leuke ervaring! We gaan weer verder met de hop on hop off bus. We zitten lekker in de zon op het dek. De wind is wel te hebben vandaag. We rijden heel de route af naar het Waterfront. Het is een mooie route die vanuit Houtbay helemaal langs de kust terug rijdt. Ondertussen zien we nog een groot rotsblok in de zee liggen met zonnende zeehonden. Bij het Waterfront gaan we nog even winkelen. Eens kijken of we alvast wat aan kunnen schaffen voor de winter. Ik heb een shirt met lange mouwen erbij. We eten een lekkere wrap op de foodmarket en daarna gaan we even van de wifi gebruik maken bij de Mac Donalds om in te checken voor onze vlucht. Morgen vliegen we naar huis, maar het voelt echt alsof we pas gisteren zijn aangekomen.

Hiking the Table Mountain

Zondag ochtend, 5 voor 7 wekker. Uitslapen, wat is dat? Maar oh wat hebben we een geluk. Vanuit onze hotelkamer hebben we uitzicht op de Tafelberg en het is helder! Om 8 uur worden we door de taxi opgehaald om naar het wandelpad te gaan. Het is een flinke klim! Mama zei me al gelijk dat ze geen 18 jaar meer was. Ik ging veel te hard van stapel. Binnen no-time werd het zwart voor m'n ogen en voelde ik gewoon dat mijn suikerspiegel heel laag was. Iets na half 9 al aan de cola dus. Mijn lichaam fluit me wel terug als ik teveel wil. Ik dacht: 'dat doen we wel even, die berg beklimmen'. Had je gedacht Roos. De route was een soort trap van rotsblokken. "Treden" van minimaal 30 cm hoog. Goede bilspiertraining! Mama had het zwaar door de ijle lucht en het gevoel van slappe benen. Hoe hoger we kwamen, hoe harder ik wilde gaan. Ik kreeg er zin in en had nergens last meer van. Waarschijnlijk maakte mijn lichaam genoeg adrenaline aan om ineens nergens meer last van te hebben. Maar sinds ik te hard voor mama liep, loop ik achter haar. Ik volg haar op de voet. Als zij ineens stilstaat, sta ik met m'n neus tegen de rugzak aan. Ik kan wel door, maar het is ook niet echt vervelend om vaak een paar minuutjes uit te rusten. Genieten van het prachtige uitzicht! Voor deze klim van 300 m in de hoogte en een pad van 1300 m geven ze 2 uur. Wij hebben het gewoon binnen 2 uur gedaan! Geeft toch wel een goed gevoel dat we nog 5 minuten langer hadden mogen rusten. Het is echt mooi hier. Voor iedereen die alleen maar bergen in Oostenrijk, Zwitserland, Italië en dergelijk voor zich kan halen, kan geen voorstelling maken van hier. De Tafelberg is eigenlijk 1 losstaande berg met een platte top (vandaar de naam). Ik had de tocht ook niet goed ingeschat. De meeste bergwandelingen die ik heb gehad, waren tussen de bergen en er waren ook oude dorpjes en soms zelfs echte wegen of gewoon zandpaden. Ik kan me geen tocht herinneren die als een trap was. Op deze berg zijn geen dorpjes. Het is heel groen en er drupt water van de stijle rotswand naar beneden, maar ik kon geen stroompjes zien waar ik bijvoorbeeld mijn flesje mee kan vullen (ik vind bergwater veel lekkerder). Het is moeilijk uit te leggen welke indrukken we hier op deze berg op doen. Mama en ik dachten natuurlijk dat we het vreselijk koud zouden krijgen. We zijn wel vaker op een berg geweest en dat we het idee hadden dat we zouden bevriezen. Gezien we hier al heel de week bevriezen hebben we een trui en jas aan en nog een trui mee in de rugzak. Na ongeveer 10 minuten wandelen gingen trui en jas uit. Shirt met korte mouwen was voldoende. Voor de koude wind knoopte ik toch maar m'n jas over m'n schouders zodat de spieren niet te koud zouden worden. Fijn was het niet, het was gewoon heet onder mijn jas. De zon schijnt volop vandaag en we hadden echt geen betere dag kunnen treffen. Eenmaal boven aangekomen had je natuurlijk een fantastisch uitzicht! Zowel Kaap de Goede Hoop, als Kaapstad en het binnenland waren te zien. Het was echt heel mooi! Zodra je boven bent, vergeet je ook de hele klim ernaartoe. Het was het zeker waard. We kunnen nu gewoon zeggen dat we de Tafelberg hebben beklommen. Boven op de berg was een gure wind. Je zag gelijk aan de mensen of ze wel of niet hadden geklommen. De klimmers droegen een dun jasje en vaak nog open. Mensen die met de gondel omhoog waren gekomen, hadden hun handen in de mouwen en trokken hun schouders op tegen de kou. Ook al hadden we het niet extreem koud, chocolademelk drinken in het café op de berg is best lekker. De gondel naar beneden duurt 3 minuten. We gaan met de hop on hop off bus verder vanuit de Tafelberg naar Camps Bay. Een stadsdeel met prachtige stranden. We zijn hier uitgestapt om over het strand te lopen. Zonder jas! Wie had dat nou gedacht dat het nog mogelijk zou zijn? Terwijl we over het strand liepen zei ik tegen mama dat het best een voordeel heeft om met wandelschoenen over het strand te lopen. Ik heb namelijk echt een hekel aan zand in m'n schoenen, maar met wandelschoenen heb je daar geen last van. Ik ben ook gewoon een klein stukje in het water gaan staan, schoenen zijn toch water dicht. Het water leek niet ijskoud, maar ik heb natuurlijk alleen maar gevoeld in een heel ondiep stuk. We zijn weer op de bus gestapt en zijn langs Sea Point gereden. We zijn verschillende stops voorbij gereden, omdat we hier zelf al 2x hebben gewandeld. Bij het V&A Waterfront stapten we op de Canal Cruise. Een bootje wat door het kanaaltje vaart tussen verscheidene dure appartementen. Leuk om een keer te doen. We gaan weer met de bus naar een verzamelstation en stappen over op een andere route. Ook hiervan hebben we eigenlijk al heel veel gezien en we nemen deze route eigenlijk alleen maar voor de laatste stop bij het Castle of Good Hope. Mama wilde het graag van binnen zien, dus dit hebben we gedaan. Ik zie er weinig in. Er waren een paar kamers waar je doorheen kon lopen. Het rook muf en stond vol ouwe meuk. Wat mij betreft loop je daar niet snel genoeg doorheen, helaas liep mama toch redelijk langzaam. Ze waren op veel plekken aan het renoveren, dus we konden een aantal dingen niet bezichtigen. Gezien we al een lange dag erop hebben zitten, bedacht ik om nu (4 uur 's middags) gewoon een hapje te eten en om daarna naar het hotel te gaan en even lekker een avondje niks doen. We zijn gaan eten bij een restaurant wat ik nog kende van 2 jaar geleden, hier ben ik toen ook geweest. Mama en ik hebben allebei chicken bunny chow op. Dat is een half wit brood gevuld met saus en kip. Wij kozen voor de pittige variant. De kok durfde het ons niet direct mee te geven en liet ons het verschil tussen pittig en zoet proeven. Wij zijn wel wat gewend en kiezen allebei voor de pittige. Het is best wel lekker, maar een half brood.. Dat is toch wel veel! Ik heb een goeie helft op en zit echt bomvol. Weer in het hotel heeft mama haar haar geverfd (kon blijkbaar niet wachten en het in Nederland doen..) en ben ik lekker in bad geweest. Daarna hebben we nog wat gekaart, want de films die hier op tv komen zien wij al 2 keer op een dag terwijl we zoveel weg zijn. Morgen mag ik wel een heel uur later op staan, wauw. Wij benutten onze tijd in ieder geval goed! Morgen doen we weer een hop on hop off tour, maar dan weer een andere en gaan we naar de wijnvelden en waarschijnijk ook een wijnproeverij doen!

Afscheid gastgezin

Laatste keer wakker worden in Grassy Park. We hebben het echt heel fijn gehad bij het gastgezin. Echt alles werd voor ons gedaan. We hoefden het maar te vragen en zij zochten een oplossing. Ik ga onze gastmoeder echt missen. Ze was zo lief en zorgzaam en we hadden leuke gesprekken. Ook al was waren we er maar zo kort, we hebben wel een goede band. Als traditioneel afscheidscadeau mochten we een sjaal uitzoeken. Met een taxi gingen we naar ons hotel. Leuke chauffeur. We hebben over van alles gekletst en hij bood ons aan om ons morgenvroeg naar het wandelpad van de Tafelberg te brengen. We zijn best vroeg bij het hotel, te vroeg om op de kamer te kunnen. Het hotel heeft echt een perfecte ligging, zowel dicht bij het Waterfront als dicht bij het centrum van de stad. We gaan weer over op pure luxe. Dat we de kamer nog niet in kunnen is niet zo erg, we laten gewoon onze bagage achter en lopen naar een markt die we een andere keer tegen zijn gekomen onderweg. Alweer een foodmarket. Het is ten slotte oma's verjaardag, dus we eten een gebakje. Ofja,- je... Ik had een gigantisch stuk chocoladetaart. Zo groot dat ik echt vol zat na ruim de helft en dat andere stukje nam ik gewoon weer mee. We hebben nog door de stad gelopen en zijn vervolgens weer terug naar het hotel gegaan. Onze kamer was schoon en we konden er dus in. We hebben zo'n 3 uurtjes op de kamer doorgebracht met een boek lezen en mijn taart nog op eten. Ik zat eigenlijk nog steeds vol na dat stuk van vanmorgen en heb daarna niet eens meer gegeten. Toen heel m'n stuk gebak op had, was ik zelfs misselijk. Ik kan echt geen chocolade, chocoladetaart of brownie meer voor me zien! Voor mama's verjaardag trakteer ik vandaag op diner bij het Waterfront. Voor Afrikaanse begrippen betaal je hier in een restaurant echt veel. Het Waterfront is toch ook wel een rijker gedeelte van de stad. Voor Nederlandse begrippen betaal je hier normale prijzen. We hadden allebei zin in vis, dus het werd een Noorweegse zalm. Een Zuid Afrikaans wijntje mocht natuurlijk niet ontbreken. We hebben echt lekker gegeten. Bij het afrekenen wilde de ober het pinautomaat aan mama geven en keek dus ook raar op dat ik het moest hebben. Je bent eigenlijk in alle restauranten wel verplicht om fooi te geven, meestal mocht je gewoon zelf bepalen hoeveel, maar in dit restaurant was dat gewoon 10%. Omdat het eten zo lekker was, zat ik daar niet zo mee. In het hotel hebben we nog lekker warm gedoucht, dat was in het gastgezin soms wel anders.

Last day at the project

Laatste ritje in de bus naar het project. Het voelt zo raar om tegen kinderen te moeten zeggen dat je ze na vandaag niet meer ziet. Sama die iedere dag bij mama of mij kwam zitten om liedjes te zingen. Vandaag mocht ik "in de manenschijn" niet meer meezingen en zong zij het. Evenals "klap eens in de handjes". Ik denk niet dat ze helemaal begrijpt wat ze zingt, maar ze kent de tekst en de bewegingen. Ze komt dan bij je zitten en vraagt: 'sing fish' or 'sing hands'. Dat ik de tekst ken van "let it go" vinden zij en anderen al helemaal leuk. In onze groep kun je kinderen wel zeggen dat je niet meer komt, ze zullen het niet echt beseffen gezien ze nog zo jong zijn. Je krijgt toch een band met de kinderen en het is een gek gevoel dat je ze hoogst waarschijnlijk nooit meer ziet. De leidsters waren ons erg dankbaar voor de hulp en de spullen die we hebben gegeven. We hebben een telefoonnummer en het adres dus we gaan ons best doen om nog meer te regelen! 's Middags thuis is het koffers inpakken en blog verhalen schrijven. We hebben nog een heerlijke laatste maaltijd hier en daarna ga ik met 4 anderen naar de bioscoop. De bioscoop ligt niet echt in een veilig gebied, maar omdat deze het dichtst bij is, gaan we er toch heen. Voor de veiligheid nemen we een privé taxi en niet de minibus. Eenmaal de tickets voor de Minions bemachtigd hadden we nog 10 minuten over voor de film begon. Ik en Samantha zijn naar de supermarkt gelopen voor chocola en water. Maar het was druk... Ach joh, Afrikaanse tijd, 10 minuten te laat in de film komen is geen probleem. Hoeven we die domme reclames niet te zien. De film was echt geweldig! We hebben zo ongeveer de hele film moeten lachen, echt hilarisch. Voor degene die niet weten wat de Minions zijn, het zijn gele mannetjes/wezentjes. Na de film moeten we even wachten op de taxi. Voor de rokers onder ons gaan we buiten staan. En toen kregen we pas door waarom dit niet zo'n goede buurt is. Er kwamen mannen bij ons staan en vragen waar we vandaan komen en wat we hier doen, omdat het niet veilig is hier. Vantevoren werd ons al gezegd niet op ons mobiel te kijken zodat hij minder snel gestolen zou worden. Ik en Samantha vonden het buiten niet zo prettig, dus zijn we weer binnen gaan staan. We waren niet zo heel netjes deze avond. We hadden de taxi van de heenweg gebeld om ons op te halen, maar ondertussen ook een andere taxi geregeld. Degene die als eerst zou komen, zouden we in gaan. De andere taxi kwam als eerst en we hebben ons met z'n vieren half over elkaar heen, heel onhandig op de achterbank gepropt. Eenmaal in die taxi zien we de andere aankomen... We voelen ons een beetje schuldig naar die andere taxi, maar er is nu niks meer aan te doen. Ik was blij toen we thuis kwamen. M'n been sliep en m'n voet tintelde. De taxi op de heenweg was een 7-persoons auto, dat was iets comfortabeler. Laatste nachtje hier, zo raar!

Township

Hoofdpijn en duizeligheid. Heel de dag heb ik last van vlagen duizeligheid. Ik heb prima ontbeten. Ik voelde me gewoon niet lekker. Ook vandaag weer een korte dag bij de kinderopvang, omdat we het brood vanmiddag moeten ophalen voor het township en er daarna naartoe gaan. Als lunch hadden we brood met iets wat er vies uit zag. Mama met haar twijfel of het nu vis of vlees was... Ik had echt geen honger, maar moest van mama dan toch 1 snee eten. Ik zet 1 hap. Geen twijfel over mogelijk, dit is vis. Bah!!! Ik had het echt willen uitspugen. En toen was er een hond. Tuurlijk lust die hond mijn brood wel. Ook al was de hond heel tam, ik wist niet zeker hoe hij zou reageren op brood uit mijn hand eten. Ik hoor al een aantal gevallen in het ziekenhuis van kinderen die door een hond gebeten zijn en ik weet dat ik in dit soort landen moet opletten voor rabiës, dus ik gooi het brood in eerste instantie op de grond. Maar de hond wil het al uit de lucht vangen. Prima, maken we er een spelletje van. Ik gooide het brood hoger zodat hij het kon vangen. Ik ben 's middags thuis een uur gaan slapen in de hoop dat de duizeligheid zou weg gaan. Ondanks de regen wilde ik echt graag mee naar het township! Daar stonden we dan. Stromende regen. Modder. Een lange rij mensen, verlangend naar onze spullen. De vrouw die in ons huis poetst, woont hier en helpt ons zodat we mensen niet dubbel geven. Ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen. Zo oneerlijk! Het ergste om te zien vond ik de kinderen die op blote voeten lopen. In de regen op een zandweg wat modder was geworden met heel veel steentjes. We gaven in eerste instantie alleen de vrouwen een tasje, een deken en een brood. Het was eigenlijk de bedoeling om ook nog naar een ander township te gaan. Maar wanneer maak je de keuze wie niets meer krijgt? Er stonden nog zoveel mensen. We besloten om alles uit te delen en mannen waarvan we wisten dat ze geen vrouw hadden, kregen ook. Voor de kinderen hadden we nog lollies. Toen we die aan de kinderen hadden gegeven, kwam er nog een ouder vrouwtje naar me toe. Ze vertelde dat ze te laat was voor het tasje, het deken en het brood. Ik krijg weer tranen in mijn ogen als ik eraan denk. Ze vroeg of ze dan toch een lollie kon krijgen. Natuurlijk! Mama heeft trouwens weer gereden. Gezien mama al ervaring heeft met links rijden, is dit natuurlijk geen probleem. Als avondeten krijgen we iets traditioneels. Iets wat bekend staat in Kaapstad: de Gatsby. Het is eigenlijk gewoon een soort broodje kapsalon. Het is stokbrood met sla, saus, worst en friet. Het smaakt wel, maar lekker is het niet echt te noemen. Ik heb liever een maaltijd door onze gastmoeder gekookt. Ze kan echt heerlijk koken. Iedere dag rijst eten verveeld niet eens. We hebben namelijk ook iedere dag weer een andere curry.

Phillipi's childrens centre

Hee!

Het is inmiddels vrijdag en ik moet nog mijn blog verhalen schrijven vanaf dinsdag. Gezien ik toch geen wifi had om de berichten te kunnen plaatsen, vond ik het niet mijn prioriteit hebben om te schrijven wanneer ik moe of niet lekker was. Ik zal toch per dag nog alles terug halen!

Dinsdag

Hoe de dag op de kinderopvang precies is gegaan, weet ik eigenlijk niet meer. Maar we hadden een korte dag, dat wil zeggen dat we rond 1 uur worden opgehaald. Vandaag was het omdat er inkopen gedaan moesten worden voor het township-project. We gaan donderdag met z'n allen naar een township om eten uit te delen. Terwijl er een aantal daarvoor inkopen hebben gedaan, zijn mama en ik naar de kledingwinkel gegaan om nog wat meer kleertjes te halen om te geven bij de kinderopvang. We hebben ook nog wat dunnere shirts, leggings en broekjes gekocht. In totaal hebben we 4 setjes kleding voor een jongen en 4 setjes kleding voor een meisje. Ook hebben we wat doekjes om de monden mee af te doen, vaatdoeken en een handdoek. We hebben besloten om het geld dat we hebben opgehaald op de rommelmarkt te splitsen in de helft voor de kinderopvang en de andere helft voor het township. We hebben een behoorlijk bedrag voor het township bij elkaar verzameld met de groep. Zoveel dat we dit keer besluiten om ook dekens te kopen. Het is hier koud en nat en mensen hebben dekens hard nodig. Dekens zijn wel vrij prijzig, dus deze hebben we 100. Ook maken we tasjes met houdbaar eten: maïsmeel, jam, bonen, zeep, rijst, suiker en theezakjes. We kunnen 200 tasjes maken. Al die dingen liggen nu in de gang opgestapeld dus we moeten nog opletten waar we lopen.

Woensdag

Vandaag wel een lange dag op de kinderopvang. Het is zo leuk dat de kinderen die eerst verlegen waren nu wel naar je toe komen! Het besef begint te komen dat we nog maar een paar dagen hier hebben.. Vorige week vond ik het werk af en toe nog een beetje saai, gewoon omdat ik soms niet wist wat te doen en kinderen nog een beetje terughoudend waren. Dat is deze week echt niet meer en ik vind het ook echt leuk! De kinderen zijn nog te jong om te kunnen praten, ik ben dus ook al zeer tevreden met een lach op hun gezicht! Je moet je gewoon open stellen voor de kinderen. Soms willen ze gewoon graag knuffelen en andere keren word je omver geduwt en gaan ze met je allen op je zitten. Zo onvoorspelbaar, zo leuk. In de avond gaan we de tasjes vullen. We maken een lijn en iedereen doet 1 product in het tasje en geeft het door. Ik heb gewoon 200 kg maïsmeel getild, in 200 keer dus ;) Vanwege de goede samenwerking ging het heel vlot. De hele woonkamer stond vol met tasjes.

Klimrek

Vandaag is het geen vakantie meer en is het dus veel drukker bij de kinderopvang. Opzich valt dat bij onze groep nog wel mee, er zijn maar een paar gezichtjes die ik nog niet eerder heb gezien. Ik voel me echt een klimrek hier. De kinderen komen op je af gerend terwijl je zit, klimmen op je schoot en pakken alles vast wat los zit, zoals de koortjes en rits aan mijn jas. Ik laat het ook wel toe. Dat is juist de manier van spelen met kinderen van deze leeftijd. Ze praten nog niet en het enigste wat ze met speelgoed doen, is het in hun mond stoppen. Tijdens het buitenspelen nam ik de bellenblaas mee naar buiten. De kinderen werden helemaal gek en begonnen achter de bellen aan te rennen en springen. Het was zelfs zo erg dat ik aan de andere kant van het plein moest gaan staan zodat ze niet de allerkleinsten omver zouden lopen. Natuurlijk wilden ze ook zelf bellen blazen. "Teacher, me!" Wel 15 kinderen om je heen die hetzelfde roepen. Voor de kinderen zijn alle mensen hier die ouder zijn dan de kinderen in de groepen hun 'teacher'. Dat zijn we natuurlijk niet volgens de Nederlandse begrippen, we ondersteunen namelijk alleen maar. Ook hebben de kinderen vandaag mijn haar ontdekt. 2 jaar geleden wilden de kinderen gelijk ons haar voelen, omdat het zo zacht en glad is in tegenstelling tot hun eigen haar. Dit keer heeft het een week op zich laten wachten. Fijn is anders als ze aan 3 kanten aan je haar lopen te trekken en ze allemaal beter weten hoe ze het moeten doen. Het grappige is dat ze een knot wilden maken zonder stiekje te gebruiken. Met hun haar wel te doen, maar met mijn haar natuurlijk absoluut niet. Zodra je het los laat, glijdt alles naar beneden. Zo bleven ze nog wel even bezig. Vanmiddag is er weer een baby in m'n armen in slaap gevallen, maar zodra je ze neerlegt, gaan ze weer huilen. Doordat er zoveel kinderen zijn, zijn we ook later thuis. De bus rijdt 2 keer en wij gaan de tweede keer mee. Hij moet nu natuurlijk op veel meer plekken stoppen. Eigenlijk wilden we nog naar de winkel voor het eten, maar gezien we na half 6 thuis waren en echt om 6 uur eten, werkt dat niet. Het is maar goed dat ik niet zo ben als de uitspraak 'wat de boer niet kent, eet hij niet'. Vanavond hadden we namelijk weer iets nieuws: linzen. Net kleine erwtjes. Ik ben hier eigenlijk heel makkelijk in het eten. Onze lunch wordt voor ons gesmeerd en omdat ik echt honger heb, eet ik het maar gewoon op. Ik hoop wel echt dat ik nooit meer een boterham met van die dikke gele plakken kaas erop krijg. Er zat meer kaas op dan de boterham dik was en het was niet echt lekkere kaas.. Zelfs boter eet ik hier (wel met klagen). Na het avondeten gaan mama en ik nog even gauw naar Abdullah, dit is zo'n typisch klein winkeltje waar je het eten niet van vertrouwd (althans ik doe dat niet). Gezien we bij het gastgezin heel slechte wifi hebben, als die al aan staat en dat is sinds vrijdag niet meer zo, kopen we een simkaart voor mama's mobiel met data zodat we nog wel kunnen appen. Nu kunnen we geen data kopen, maar wel belminuten en die moet je dan weer omzetten in data. Gelukkig waren er mannen die ons erbij hielpen! Nu zijn we dus wel weer bereikbaar op whatsapp, maar berichten op mijn blog plaatsen gaat niet gebeuren op de dag dat ik het schrijf.